Manifeste affirmant le caractère un et divers de la langue d'Oc

#134: JF Brun -  Moi si je lisais Léontine GOIRAND et tous les félibres poètes dans une graphie non mistralienne, j'y perdrais beaucoup, et même l'essentiel

 Aquí divergissèm un pauquet, mas es pas qu'afar de sentida, de "feeling"... ieu ai transcrich tot Langlade en grafia occitana e me sembla que pren mai de relèu e que sembla un grand classic. Parièr per l'edicion que faguère de Dezeuze l'Escotaire (marrit còp que li joguère, el se trufava de Perbòsc).

Particularitat dau montpelhieirenc: sa grafia "felibrenca" engimbrada per Roqueferrièr e la Societat de las Lengas Romanas anóncia de tan pròche l'occitana que se pòt considerar coma un estat embrionari d'aquesta, un pauc coma la de Perbòsc e Estiu. Sufís de cambiar "ou" en "o" e "iè" en iá. Aquò pòt explicar que sentiguèsse pas de rompedura o de traïdura, tot lo rebors.

Mas es segur que lo tèxt de referéncia es coma es estat publicat a son epòca, coma quand en francés legissèm Rabelais o Montaigne. Mas aquò es verai per los letrats que mestrejan d'a fons la lenga, e per la pedagogia, d'adaptacions graficas (perqué pas dins los dos sens?) demòran preciosas. Cultivar lo purisme de las grafias es tanben d'elitisme e d'embarrament. Cau pensar a aqueles qu'aprenon e que sabon pas res. Cau que poguèsson banhar dins la lenga.